Vlieg je naar een land als Kirgizië, dan weet je dat je avonturen en allerlei onverwachte en onvoorspelbare dingen te wachten staan. Ga je een weekje naar de zon op het eiland Fuerteventura, dan reken je er op dat alles vlekkeloos verloopt.
Hoe anders was het tijdens onze vlucht van Amsterdam naar Fuerteventura op donderdag 8 mei 2015. Wat een gewone standaard vlucht had moeten zijn, draaide uit op een hachelijk avontuur en een vervijfvoudiging van de reistijd. Heb je last van vliegangst, stop dan vooral met verder lezen, want dit soort geintjes wil je liever niet meemaken op reis…
Met z’n drieën stapten we op Schiphol vrolijk in het Transavia-toestel met vluchtnummer HV697, dat ons via Gran Canaria naar het Canarische eiland Fuerteventura zou brengen. Normaal gesproken is het zo’n 4 uur vliegen naar Gran Canaria, en daarna nog 20 minuten verder naar Fuerteventura. De geplande vertrektijd was 14.45 uur. Met een uurtje tijdsverschil zouden we 19.45 uur aankomen op de plek van bestemming, zodat je in de avondschemer met je huurauto naar je vakantiehuisje op zoek kunt.
De flaps
Alle passagiers in het Transavia-toestel zaten ingesnoerd in hun veiligheidsgordels en het vliegtuig was aan het taxiën naar de baan om op te stijgen, toen we opeens rechtsomkeert maakten. Tien minuten later stonden we weer bij de gate. De piloot (hij noemt zichzelf altijd gezagvoerder) deelde ons mee dat er een probleem was met de flaps van het vliegtuig. Dat zijn die dingen op de vleugel die bij het landen omhoog gaan staan, zodat het vliegtuig wordt afgeremd en bijvoorbeeld niet doorschiet richting zee of weiland.
Er moest een monteur komen om het probleem te ‘analyseren’. Elk kwartier hield de hoofdstewardess ons op de hoogte. Eerst bleek het een computerprobleem te zijn. Er zou een nieuwe computer komen, maar toen toch weer niet. Er bleek een probleem met de bedrading te zijn. Of misschien toch niet. Op een gegeven moment hielden de mededelingen op. Na bijna twee uur wachten in het warme toestel was een van de laatste boodschappen van de stewardess (die zich purser noemt) dat de passagiers water konden krijgen als ze dorst hadden gekregen van het lange wachten. Je moest het alleen wel kópen. Een klein flesje Spa Blauw kostte 2,50 euro. Het leidde tot gejoel bij de passagiers. Wat nou klantvriendelijkheid, dat kennen ze niet bij Transavia.
Na ruim twee uur vertelde de piloot plots dat het probleem was verholpen en dat we konden vertrekken. Dat gebeurde ook, en zonder veel problemen landden we 5 uur later op Gran Canaria. Door de harde tegenwind duurde het allemaal wat langer dan de 4 uur die er normaal voor staat. Alles bij elkaar een vertraging van 3 uur, maar daar valt mee te leven.
Gran Canaria
Op Gran Canaria moest iedereen er uit, ook de passagiers die zouden doorreizen naar Fuerteventura. Het toestel moest worden schoongemaakt. Er stapten nieuwe mensen in, die na hun vakantie een vlucht terug namen naar Amsterdam. Na Fuerteventura zou het toestel namelijk meteen weer naar Nederland vliegen.
We zaten allemaal weer vast in de stoelriemen en de lichten in de cabine bleven gedimd voor het korte vluchtje van 20 minuten naar het andere eiland. Dat is eigenlijk een kwestie van opstijgen en weer landen, dit eilandhoppen via de lucht. Na 25 minuten naderden we het vliegveld van Fuerteventura. We zagen de lichtjes van de huizen dichterbij komen en de contouren van het inmiddels nachtelijke landschap.
De doorstart
Het toestel daalde flink, de landing werd ingezet. Tot we boven de luchthaven vlogen en de piloot het toestel onverwacht weer omhoog stuurde, richting de sterren. De gezagvoerder mompelde iets over een doorstart en vertelde dat de landing over 5 minuten opnieuw zou worden ingezet. Het vliegtuig draaide een rondje, we daalden een beetje, maar wéér maakten we een doorstart en vlogen we voorbij het vliegveld.
Het toestel ging nu rap omhoog. De lichtjes van Fuerteventura zagen we niet meer, we zagen buiten alleen een donker zwart gat. Er was iets mis. Wat aan er aan de hand was, werd ons niet duidelijk gemaakt. We vlogen hoger en hoger. Al die tijd bleef de verlichting in het toestel gedimd. Iedereen zat nog vast in de riemen, ook de stewardessen.
Er verstreken vele minuten, maar het leek een eeuwigheid. Ik wist de aandacht te trekken van de hoofdstewardess, en vroeg om helderheid. Wat was er aan de hand? De benauwdheid nam toe. De piloot werd ingeseind, die weer wat omriep. Er was inderdaad een probleem. Een ernstig probleem. De flaps op de vleugels werkten niet. We konden dus niet landen op het vliegveld van Fuerteventura.
De angst
We zouden terugkeren en een noodlanding maken op Gran Canaria, waar de landingsbaan langer was en er minder risico was op ongelukken. Op dat moment neemt de angst alles in beslag. Je zit vast in een vliegtuig dat ‘s nachts boven de Canarische Eilanden cirkelt waar je zo snel mogelijk uit wilt. Je hebt geen idee of de landing op Gran Canaria goed gaat. De flaps werken immers niet.
Er flitst van alles door je hoofd. Wat moet er ook al weer gebeuren als we een noodlanding moeten maken op het water? Waar zitten die reddingsvesten ook al weer? Aan welk rood dingetje moet je ook alweer trekken als je je reddingsvest wilt opblazen? Waar zitten de nooduitgangen? Ik had zelf een mooi leven gehad, veel van de wereld gezien, maar hoe zit dat met mijn 5-jarige zoontje? Dat hij nu al zijn einde zou komen, kon ik niet verteren. Zo’n leven is veel te kort. Zeker een halfuur vlogen we hoog in het donker, zonder dat we wisten waar we aan toe waren – behalve dan dat de flaps niet werkten. Trillend als een rietje vroegen we de stewardess wederom om informatie, maar ook zij had alleen maar de hoop dat alles goed zou aflopen.
Op een gegeven moment kwam er weer een mededeling van de piloot. We zouden landen op Gran Canaria. Het was een ‘normale landing’, probeerde hij de passagiers gerust te stellen, die alleen wat harder was dan normaal. Ook zouden we in één keer van grote hoogte naar beneden dalen. Adem in, adem uit, denk je bij jezelf, om niet gek te worden. Onderwijl kijk je naar je slapende zoontje, die in alle onschuld niks door heeft van de spanning, de zorgen, de angst en de stress waar zijn ouders mee te maken hebben.
De opluchting
We daalden, we zagen de lichtjes van Gran Canaria. Ogen dicht, niet overal over nadenken. Minuten verstreken, en boem, het vliegtuig kwam met zijn wielen op de grond. Er werd hard op de rem getrapt, maar de veiligheidsriemen hielden alle mensen in hun stoel. De landingsbaan was lang genoeg. Wát een opluchting. Je zit in een defect toestel dat toch veilig weet te landen. De deuren gaan open, er komt warme lucht binnen die op de een of andere manier toch fris aanvoelt. We verlieten het vliegtuig van Transavia en we wisten één ding zeker: in deze kist komen we niet meer terug.
Transavia regelde een hotel voor ons in Gran Canaria. De volgende dag hebben we zelf tickets geboekt voor een middagvlucht naar Fuerteventura met de lokale luchtvaartmaatschappij Binter Canarias. Na een reis van bijna 26 uur kwamen we eindelijk aan op het eiland. Het Transavia-toestel vertrok pas weer om 23 uur ‘s avonds, zo werd ons verteld. Uit Nederland moesten technische onderdelen komen om het probleem met de flaps te verhelpen. We weten niet of het toestel ooit is doorgevlogen naar Fuerteventura.
Epiloog
Later lazen we op internet dat het vliegtuig van Transavia Fuerteventura nooit heeft bereikt. Passagiers die vanuit Fuerteventura zouden terugvliegen naar Nederland, werden met een boot naar Gran Canaria gebracht. Voor hen bedroeg de vertraging 28 uur en 31 minuten, waarmee dit de langste vertraagde vlucht is in 2015.
Eenmaal thuis hebben we Transavia om een compensatie gevraagd vanwege de enorme vertraging. Luchtvaartmaatschappijen zijn volgens Europese regels verplicht passagiers te compenseren bij lang vertraagde vluchten. Op de eerste brief kwam geen reactie. Daarop hebben we de brief nogmaals verstuurd, dit keer aangetekend. Na een kleine twee maanden kwam er eindelijk een reactie en heeft Transavia € 1200 op onze rekening bijgeschreven.
