Cuba Dagboek

DINSDAG 24 JANUARI

In tegenstelling tot gisteren werd ik vanochtend al om half zes gewekt door Cubaanse strijdliederen. Ik wist dat er vandaag een grote anti-Amerikaanse demonstratie zou plaatsvinden in de stad, maar dat ze daar al zó vroeg kond van moesten doen! Het maximale opendraaien van de volumeknop was kennelijk bedoeld om de strijdlustige stemming er in te brengen. Bij het uitzoeken van mijn hotel had ik er geen rekening mee gehouden dat het direct om de hoek ligt van het Plaza de Revolucion. De demonstratie had eveneens tot gevolg dat alle musea gesloten zijn, merkte ik toen ik met slaperige ogen voor de deuren van het Museum van de Revolutie stond. Ik zag tientallen volle bussen richting de Malecon rijden en nam een kijkje bij de manifestatie. Tot zover mijn ogen reikten, zag ik mensen staan op de grote boulevard die langs de zee loopt. Tienduizenden, misschien wel honderdduizenden mensen, of eigenlijk schoolkinderen, allen in wit-beige uniform en verplicht zwaaiend met een Cubaans vlaggetje. Het was één grote geregisseerde propagandashow. Waarschijnlijk waren alle schoolkinderen in Havana en omgeving opgetrommeld ten faveure van een knap staaltje castristische anti-Amerika retoriek. Iedere keer als een helikopter langsvloog met een cameraploeg aan boord, staken de kinderen hun Cubaanse vlaggetjes omhoog en begonnen anti-Bush kreten te joelen. Ook op andere plaatsen waar camera’s stonden, richtten de tieners zich tot de lens en staken anti-Amerikaanse leuzen af. Ze waren duidelijk geïnstrueerd, want buiten het oog van de camera’s liepen ze er lamlendig en ongeïnteresseerd bij. De tv-beelden worden duidelijk de wereld in gestuurd met de boodschap: kijk eens hoeveel mensen ‘spontaan’ gingen demonstreren tegen het beleid van de VS! Kijk eens hoeveel mensen ‘spontaan’ hun vaderlandsliefde tonen aan Cuba! Ze liepen allemaal netjes op de weg, de stoep werd vrijgehouden voor de toeristen die er langs wilden lopen. Ook zij kregen een vlaggetje in de handen gedrukt. Ik weigerde natuurlijk, zo onpartijdig als ik ben. Ik ben gewoon de onschuldige toeschouwer die wil weten hoe het er bij castristische demonstraties aan toe gaat. Aangezien alles verder dicht was, ben ik de rest van de dag aan de rand van het zwembad gaan liggen. In de avond weer het bruisende Havana in, waar in elk toeristenrestaurant wel een bandje speelt. Bij gebrek aan beter geven veel Cubanen alles voor de muziek. Natuurlijk moest ik ook even langs Floridita, volgens mijn reisgids ‘de beroemdste bar van Cuba’. Hemingway was er stamgast en de cocktail daiquiri is er uitgevonden. Voor 6 dollar, de helft van het gemiddelde Cubaanse maandsalaris, nam ik er een. Ik zat op een barkruk naast het beeld van Hemingway, waardoor toeristen ook steeds mij fotografeerden.

> Lees verder naar woensdag 25 januari