Als ik wakker word, besef ik nauwelijks dat ik in West-Afrika ben. Mijn hotelkamer heeft airconditioning, waardoor ik hier dezelfde temperatuur heb als in mijn kamer thuis. Als ik ‘s ochtends de televisie aanzet, kijk ik naar BBC World waar ze het hebben over de Israëlische terugtrekking uit de Gaza-strook en de komende Amerikaanse verkiezingen. Als ik de gordijnen open doe, kijk ik uit op een prachtig blauw zwembad en een iets donkerblauwere zee daarachter. Pas als ik in de gekoelde ontbijtzaal ben, zie ik een eerste vleugje Afrika. De bedienende personeelsleden zijn allen zwart en ze behandelen mij als een rijke koloniaal uit de 18e eeuw: onderdanig en serviel, zijn ze. Ik blijf ‘thank you’ zeggen, als ze achtereenvolgens de koffie, de suiker, de melk, de jam, de boter, de toast, het zout, de peper, de schaal met fruit en de servetten komen brengen. Waarom niet alles in één keer brengen? Dat scheelt heel wat lopen. In en rond het zwembad is het van hetzelfde laken een pak. Je hoeft maar met je vingers te knippen, of de zwembadbediende komt een nieuwe handdoek brengen. Het jonge blonde dochtertje van de Nederlandse manager wordt de hele tijd gedragen en vertroeteld door een zwarte kinderoppas. Vandaag ook zijn een hoop nieuwe gasten gearriveerd, vooral Nederlanders en het soort waarmee ik niet geïdentificeerd wil worden (ze hadden Mijn Geheim meegebracht!). Het is heerlijk hoor, zo de hele dag nietsdoen en lezen aan de rand van het zwembad, lurkend aan een STAR-biertje. Maar volgens mij is nu de tijd aangebroken om niet langer opgesloten te zitten in een resort, maar om Ghana te ontdekken. Ik neem nog een duik in het koele water, nu het nog kan, plemp een paar cocktails naar binnen in de hotelbar en zet de airconditioning nog één keer op een bijna Nederlandse temperatuur (en kijk nog even naar de BBC).

Lees verder naar woensdag 27 oktober