Tijdens de onfortuinlijke busrit ontmoetten we een vermakelijk Australisch stel, Mark en Sonja, en met hen en een dozijn andere backpackers gingen we mee met een tour naar de beroemde watervallen nabij Palenque. De eerste was Misol-Ha, waar het water ongeveer dertig meter naar beneden dendert. Het was een genot het pad in te slaan dat achter de waterval liep. Je kreeg een warme douche waarbij het water van alle kanten je poriën in spoot. De tweede was Agua Azul, waar het water over een lengte van ongeveer dertig meter naar beneden stroomt. Dit natuurproduct bestond uit meerdere kleine watervalletjes achter elkaar en het water was bruin, in tegenstelling tot wat op de ansichtkaarten is te zien (gephotoshopt?). Terwijl ik moeizaam met slippers aan een modderig pad afgleed bovenaan de watervallen, begon het weer te stortregenen (en het zou de rest van de dag niet meer ophouden). Ik deed m’n slippers uit, maar op blote voeten werd het alleen nog maar glibberiger en gleed ik tot grote hilariteit van mijn reisgezelschap bijna de Agua Azul in. Je kunt er zwemmen, staat in de Lonely Planet, maar beter niet aan de bovenkant van de waterval. De vele regen had ons plan voor een duik in het ‘azuurblauwe’ water toch al in het water laten vallen. Doorweekt en met modderige voeten keerden we terug bij onze hutten midden in de jungle van Palenque. De regen viel nog een tikkeltje harder op onze hoofden en hutten. Het was de laatste avond met Tjeerd en Sandrine hier in Mexico, dus dat moesten we vieren! (Net zoals de Mexicanen ook alle trieste gebeurtenissen lijken te vieren.) Het Festival de Salida vond plaats in het Italiaans restaurant Don Muncho hier vlakbij in de jungle. Erg toeristisch, erg druk, onbeschofte bediening, niet duur, goed eten en een gezellige sfeer. Mark en Sonja en een ander Australisch koppel dat we tegenkwamen bij de watervallen, schoven bij ons aan (Andy en Theresa, rechtstreeks ingevlogen vanuit de Australische outback). We lachten en maakten plezier, met margarita’s en Corona’s binnen handbereik. Tegen middernacht verkasten we naar een andere bar in de jungle, waar een stoned Mexicaanse bebaarde hippie met een gitaar geen onaardige liedjes zong van Rod Stewart, The Beatles en natuurlijk…. Bob Marley. In de derde en laatste bar, waar Tjeerd en ik nog een afzakkertje namen, liep een dertig centimeter grote krab onder ons tafeltje. Nee, we hallucineerden niet! (Een junglekrab misschien?).

Lees verder naar dinsdag 11 november