Met een doezelig gevoel in mijn hoofd en een wee gevoel in mijn maag werd ik na een veel te korte nacht wakker. Tijdens het ontbijt zeiden we niet veel. Ik probeerde te wennen aan de nieuwe dag en nam de junglegeluiden en het geroezemoes van de andere backpackers in me op. Bij de hoofdweg nam ik afscheid van Tjeerd en Sandrine, twee van mijn beste vrienden met wie ik een week samen heb gereisd. Veel tijd om vaarwel te zeggen, was er niet. Er kwam meteen een collectivo aanrijden en in no time was ik op het busstation. De bus naar San Cristóbal was drie kwartier te laat, en het busstation was toen vrijwel uitgestorven. Alle backpackers en Mexicanen waren in andere bussen gestapt. Mijn sippe gevoel werd langzaam ingenomen door ongerustheid toen ik uiteindelijk in een vrijwel lege superdeluxe bus stapte. Toen ik twee dagen geleden een kaartje kocht, werd me verteld dat er nog maar twee vrije plaatsen waren. Reed deze bus wel naar SC en zo ja, misschien dan met een gigantische omweg? Ik wilde deze keer persé bij daglicht rijden in het gevaarlijkste gebied van Mexico. Alle zorgen waren voor niets, na vijf uur en geheel volgens planning was ik terug in San Cristóbal. Weer naar Bar La Revolucíon, weer naar het uitstekende restaurant La Salsa Verde, maar nu alleen en met een katterig gevoel. Nu ik op de terugweg ben en geen nieuwe ontdekkingen meer doe, heb ik het idee dat mijn vakantie bijna ten einde is. Met de kou en de regen hier in SC komt de Hollandse realiteit al akelig dichtbij. Ik doe mijn best er nog even niet aan te denken en een zonnig humeur te behouden.

Lees verder naar woensdag 12 november