Eerst naar Tuxtla Gutiérrez, good old Tuxtla. De indruk die ik de vorige keer had van deze stad, bleef hetzelfde. Raar om weer moderne Mexicanen te zien, in tegenstelling tot de indianen die ik de afgelopen dagen regelmatig in hutjes langs de weg zag wonen. De tegenstelling tussen rijk en arm is enorm, zoals in de meeste ontwikkelingslanden. In Mexico speelt echter ook mee dat de oorspronkelijke bewoners van dit land het meest zijn achtergesteld. Het zijn vrijwel allemaal nazaten van de Spaanse kolonisten die het geld, de bezittingen en de macht in handen hebben. De hotels, restaurants en winkels zijn bijna allemaal in handen van de Hispanics. In San Cristóbal zijn ze eigenaar van complete huizenblokken, waarvan de huur genoeg is om van te leven en in een dure auto rond te rijden. De indianen komen vanuit hun armoedige dorpjes naar de stad om op de markt hun voorraadje avocado’s, meloenen en handgeweven jurkjes te verkopen. Zelf lopen ze nog in traditionele kledij, dus ze fotograferen wordt niet gewaardeerd. Kijk je naar de Mexicaanse televisie, dan zie je alleen maar witte mensen. Vlotte babbel, flirten, mooie mensen, show – het is net Spanje. (Ik word nu even afgeleid met schrijven, omdat er zeven in het zwart gehulde gitaristen om me heen staan in het restaurant waar ik nu zit – maar gelukkig gaan ze naar een lange tafel met allemaal bejaarde Amerikanen, daar is meer te halen.) Ook in het vliegtuig van Aviacsa Aerolineas naar Mexico City zaten alleen maar klein-, klein-, klein-, kleinkinderen van de kolonisten die dit land een paar eeuwen geleden bezet hebben. Het zijn mensen die de Mexicaanse editie van de Cosmopolitan kopen, die niet tevreden zijn als ze tijdens een één uur durende vlucht slechts één drankje krijgen en die de Cosmo achter het kotszakje van Aviacsa Aerolineas laten zitten als ze het vliegtuig weer verlaten (en die een kruisje slaan voor het opstijgen, maar daarin verschillen de Hispanics volgens mij weinig van de indianen – de katholieke missionarissen hebben hun werk goed gedaan.) (Nu word ik weer afgeleid door elf in het donkergroen gehulde gitaristen, trompettisten en violisten die met een oorverdovend geluid het gekabbel in dit restaurant doen verstommen.) Maar oké, mijn punt is duidelijk: ik vind het oneerlijk wat er in Mexico gebeurt! Meer rechten voor de indianen! Ik lijk wel een separatist….

Lees verder naar donderdag 13 november