De keitjes waren nog nat toen ik naar buiten stapte, maar de zonnestralen schenen al rijkelijk in mijn gezicht. Omdat ik een obsessie heb met warenhuizen en in alle hoofdsteden er een wil bezoeken (hoe arm ook, de meeste steden hebben er een), ging ik eerst naar El Palacio de Hierro. De dolle dwaze dagen zijn er niks bij, en dat is cynisch bedoeld. Ik was de enige klant in het vele verdiepingen tellende warenhuis. Ik zag alleen maar personeelsleden, bewakers en parfumdames en -heren. Op de parfumafdeling moest ik langs alle geurbalies rennen om niet bespoten te worden. Kennelijk is ‘het paleis’ voor de groeiende Mexicaanse middenklasse nog een brug te ver. Lopende in de straten van Mexico City heb je nauwelijks een idee van de grootte van deze metropolis, maar dat had ik wel toen ik op de 41e verdieping stond van de Torre Latin Americano. Tot zover je oog reikt, zie je huizen, tot in de verste verte bebouwing waar geen eind aan komt. Hoe komt het dat zóveel mensen ervoor kiezen met zijn allen op een mierenhoop te gaan wonen? Ik vind Amsterdam al druk. De Torre Latin Americano is een wolkenkrabber uit de jaren vijftig in Empire State-stijl. Wat vroeger waarschijnlijk de trots van Mexico was, is nu een grote treurnis. Sinds de jaren vijftig is er geen onderhoud aan gepleegd en ik had het idee dat het gebouw op instorten staat toen ik op de bovenste verdieping bivakkeerde. De lift gaat maar tot de 37e verdieping, waar merkwaardigerwijs een aquarium is gevestigd. De rest moet je lopen via een smalle wenteltrap waar de tegels afvallen en waar de verf van de muren af bladdert. Na het uitzicht liep ik een heel stuk door het moderne deel – vol met luxe hotels en spiegelende wolkenkrabbers – naar de Zona Rosa, het uitgaansdistrict van Mexico City. Het stikt er van de barretjes, restaurants, cafés, fastfood ketens en trendy winkeltjes. Met de terrasjes en de voetgangersgebieden is het een perfecte plek voor people watching. ‘s Avonds verandert de rose zone in een rosse buurt, maar dat kon ik helaas niet meemaken. Ik had geen zin het hele eind terug te lopen naar mijn hotel en besloot dus een taxi te nemen. Met de criminele reputatie van taxichauffeurs in mijn achterhoofd wilde ik dat bij daglicht doen, zodat ik in ieder geval kon zien dat ik werd beroofd. De hele tijd rijdende achter een auto met nummerbord ‘LUL 412’ arriveerde ik veilig bij mijn hotel.

Lees verder naar zaterdag 25 oktober