Het was tijd om Mexico City te verlaten, vond ik. Er is heel veel meer te zien en er zullen ongetwijfeld mensen zijn die vinden dat ik ook dát en dát had moeten zien, maar ik vind het te druk en te onrustig. Vooral het feit dat je steeds alert moet zijn op dieven en roofovervallers maakt me moe. Mijn hoofd zat al vol met werkbesognes en om mijn hoofd leeg te maken en me te ontspannen ga ik liever naar een wat rustiger plek waar ik Mexico kan leren kennen. Alles ik ook zo immens en de proporties zijn onvoorstelbaar, zoals het giga busstation waar ik de bus naar Oaxaca wilde nemen. Het was wel schoon en overzichtelijk, dus ik had vrij snel een kaartje voor een luxe bus die in één keer zonder tussenstop het 6½ durende traject zou afleggen. Het was een zeer comfortabele bus, met meer beenruimte dan in een vliegtuig, gratis water en een toilet. Gebruik maken van dat laatste ging vrij moeilijk in een voortrazende bus, ik sproeide alles ernaast toen ik hoognodig moest en een wc-stop achterwege bleef. Het eerste uur reden we alleen nog maar door Mexico City, zoals ik wel min of meer verwachtte. Langs de weg was het vooral rommelig: garages, winkelcentra, fastfoodketens, kantoren, onafgebouwde huizen, fabrieken en veel schreeuwerige reclameborden. Inderdaad, net Amerika. De uren daarna veranderde het landschap compleet. De bebouwing verdween en er kwam een prachtige natuur voor in de plaats. Bergtoppen waar zelfs sneeuw op lag, heuvels bezaaid met cactussen in alle soorten en maten, bossen, maisvelden en rotspartijen. De weg kronkelde zich via haarspeldbochten door al deze flora. Wat een verschil met de mierenhoop waar ik kort hiervoor nog was! Wat me nog het meest verbaasde, was dat ik ook geen cultivatie – dus mensen – meer zag. Wat een verademing! Letterlijk en figuurlijk, omdat ik ook het smogrijke Mexico City achter me liet. ‘Unsatisfactory’, stond er nog in een Engelstalige krant over de luchtconditie in de Mexicaanse hoofdstad. In Oaxaca een leuk en rustig hotelletje gevonden en me gelaafd aan de Oaxacaanse keuken. Die is heel bijzonder want er zijn talrijke kookboeken over verschenen. En ik moet toegeven, de botana surtida, een assortiment van Oaxacaanse hapjes, was verrukkelijk. Alleen jammer dat er de hele tijd, terwijl ik zat te genieten, een vervelende Amerikaan tegen me aan zat te kleppen.

Lees verder naar zondag 26 oktober