Het is zondag, en dat moest ik weten ook. Ik had me niet gerealiseerd dat mijn hotelletje naast een kerk staat, toen ik vanochtend met zeven klokslagen uit mijn onrustige en woelige (want jetlag) slaap werd gewekt. Terwijl ik wakker lag te worden, hoorde ik al gezang. Het soort psalmen kon ik niet helemaal thuisbrengen, maar stemmig klonk het wel. Toen ik na mijn ontbijt bij de Santo Domingo kathedraal in het centrum arriveerde, waren er al twee missen voorbij. Tussen twee missen door kon ik snel de kathedraal bewonderen en mijn zonden laten vergeven. Dat laatste heb ik toch maar laten schieten, gezien de lange rij wachtenden voor het biechthokje. Anders dan in Nederland hangt er geen gordijntje en kun je de bisschop (of pastoor, of deken?) en de zondaar gewoon zien zitten. Met een tussenschotje, dat wel. Weer hadden ze het onderste uit de kan gehaald en was het interieur van de kathedraal rijkelijk versierd met goud, marmer en schilderingen. In Oaxaca heerste een serene zondagsrust, vele Oaxacanen waren naar de Zócalo, het centrale plein, gekomen om daar een beetje rond te hangen. Voor mij genoeg reden om op een terrasje op het plein een paar cappuccino’s naar binnen te werken. De Mexicanen zijn over het algemeen dik, zo observeerde ik. Met name de vrouwen zijn, als ze de dertig zijn gepasseerd, van die ronde, waggelende moekes. Dat krijg je van dat lekkere Mexicaanse eten. Na de met cafeïne verrijkte siësta en een beetje rondwandelen door het oude centrum ging ik naar het Oaxacaanse Museum van Oudheden. Normaal gesproken is het museum op zondag gratis, maar de chagrijnige mevrouw bij de ingang besloot dat dit alleen geldt voor mensen met de Mexicaanse nationaliteit. Uit wraak besloot ik met een biljet van 500 pesos te betalen, waar ze natuurlijk niet van terughad. Ik bleef hardnekkig voor de balie staan, totdat iemand anders haar te hulp schoot en het biljet wisselde. ‘s Avonds voor de tweede keer vergeefs een poging gedaan mezelf te bezatten in een bar met tequila en/of mezcal, maar alle bars bleken ónvindbaar, óf verdwenen, óf gesloten te zijn. Waar is nou dat bruisende nachtleven in Oaxaca dat de Lonely Planet beschrijft? Voor de tweede avond liep ik door stille en donkere straten, met een hand op mijn portemonnee.

Lees verder naar maandag 27 oktober