Het nachtleven gisteravond bestond uit een traditionele Oaxacaanse dans, opgevoerd buiten voor de kathedraal en amechtig gadegeslagen door enkele priesters. In deze dans droegen de mannen grote kleurrijke hoeden, die zo groot waren dat ze er bijna onder bezweken. Ik liep er toevallig langs op weg van het stille centrum naar mijn hotel. Of het stukje werd opgevoerd voor toeristen of uit religieuze overtuigingen, was mij niet geheel duidelijk. Hiermee wil ik meteen ook enkele mythes over het Mexicaanse nachtleven uit de wereld helpen, voor zover ik ze kan waarnemen met mijn bescheiden blik (misschien moet ik er later weer op terugkomen). Ze drinken Corona bijvoorbeeld helemaal niet direct uit de fles, in een restaurant krijg je er altijd een glas bij. En je krijgt al helemaal geen stukje limoen in de hals van de fles. Ook lopen Mexicanen niet elke avond stomdronken rond, geïntoxiceerd door mezcal en tequila. Ook al vermeldt de Lonely Planet de lokale AA-afdeling in elke grote stad, ik heb nog geen enkele dronken Mexicaan gezien. Vandaag heb ik een fiets gehuurd om naar Monte Alban te peddelen, een tempelcomplex van het Zapatec-volk van pakweg tweeduizend jaar geleden. Deze tempels waren gebouwd op een afgevlakte heuveltop net buiten Oaxaca, en dat heb ik geweten ook. Volledig afgemat na een zware klim, in tropische temperaturen, kwam ik aan bij Monte Alban. Het tempelcomplex was indrukwekkend, al waren de tempels pyramiden en waren de paleizen minder groot en intact dan ik had verwacht. Op de terugweg tijdens de afdaling was ik in een flits weer beneden, en ik besloot met mijn mountainbike een andere route te nemen terug naar het centrum van Oaxaca. Voordat ik het wist, fietste ik op een drukke verkeersweg en raasden toeterende en naar diesel stinkende bussen in volle vaart langs me heen. Ik wist niet hoe snel ik van deze weg af moest komen en nam de eerste afslag. Daar belandde ik een niet armoedige middle class-wijk waar de mensen het zo te zien prima in orde hebben. Auto voor de garage, net aangeharkte tuintjes en satellietschotel op het dak. Maar ook dikke muren, hekwerken en veel hangsloten om hun optrekjes. Diefstal lijkt een groot probleem te zijn in Mexico. Na wat verdwalen vond ik de weg terug en moest ik wederom over enkele angstaanjagende, drukke verkeerswegen fietsen. Als ik mijn neus snoot, kwam er zwart roet uit. Bij het terugbrengen van mijn fiets merkte ik dat de fietsverhuurder de klok een uur had teruggezet. Maar dat was eigenlijk al twee dagen gebeurd….

Lees verder naar dinsdag 28 oktober