Soms vraag ik mezelf wel eens af: waarom bega ik deze lijdensweg opnieuw? Deze vraag spookte door mijn hoofd terwijl ik in de bus zat van Oaxaca naar Pochutla. Eigenlijk kon je van een ‘bus’ nauwelijks spreken, het was weer zo’n gammele, rammelende oude bak die stonk naar diesel, die stampvol zat met mensen, vies was en waarvan de ramen niet open konden. De rit duurde zes uur en hoewel de natuur prachtig was, bestond de hele weg door de bergen uit haarspeldbochten. De buschauffeur reed ruimschoots boven de maximumsnelheid en haalde iedereen in, zelfs een ambulance met loeiende sirene, waardoor ik telkens de stoelleuning voor me moest vastgrijpen om niet in het gangpad gelanceerd te worden of tegen de meneer naast me te vallen. Dutten lukte ook niet, want zodra ik met mijn hoofd naar beneden zakte, kwam er weer een bocht waardoor ik hardhandig met mijn hoofd naar links of rechts werd gesmeten. Terwijl het ritme, van bocht, naar bocht, naar bocht, naar bocht, zo monotoon was dat je eigenlijk wel in slaap móest vallen. Met baby’s helpt wiegen ook niet voor niets. Letterlijk doorgedraaid kwam ik aan in Pochutla, waar ik vlot een taxi kon nemen naar het kustplaatsje San Agustinillo. Ik wil een paar dagen relaxen aan het strand, maar probeer schreeuwerige badplaatsen als Acapulco of Cancun te vermijden. In San Agustinillo was ik op het eerste gezicht aan het juiste adres beland. Het voormalige vissersdorpje ligt aan twee pittoreske baaien, er ligt goudgeel zand en er zijn palmbomen. Rondom de baaien liggen kleine goedkope hotelletjes en restaurantjes of wat daarvoor door moet gaan, compleet met daken van palmbladeren, hangmatten en zelfgemaakte houten ligstoelen. Alleen de hippies, de Bob Marley-muziek en de menukaarten met banana pancakes en kokosnootmilkshakes ontbreken. Sterker nog, er zijn helemaal geen andere toeristen. Het plaatsje is bijna uitgestorven. Toen ik ‘s avonds een hapje wilde eten, waren alle restaurants dicht of opgeheven. Er was één provisorisch ingericht openlucht ‘eethuis’ waar de hele familie televisie zat te kijken en waar je ook ter plekke klaargemaakte taco’s kon bestellen. Daar ontmoette ik ook de enige twee andere reizigers, een aardig stel: Pascal en Arnaud uit het Franse Bordeaux. Zij hadden San Agustinillo uitgekozen voor hun huwelijksreis.

Lees verder naar woensdag 29 oktober