In San Augustinillo is er maar één ritme: dat van eten-lezen-zwemmen-slapen-eten-lezen-zwemmen-slapen etcetera. De eerste twee onderdelen van het dagritme gingen me gemakkelijk af, maar het derde wat moeilijker. De golven zijn een beetje te hoog om er gewoon een duik in te nemen. Al een meter vanaf het strand in de branding, als je tot je knieën in het water staat, wordt je vanaf je enkels in zee getrokken en moet je je schrap zetten om niet te worden meegesleurd in de diepte van de oceaan. Een stukje verderop kijk je aan tegen een muur van water van vijf tot zes meter hoog. Daar tussenin zie je alleen maar witte schuimkoppen van de golven die met donderend geraas naar beneden komen. Ik poogde een paar keer in deze schuimkoppen te duiken om daarmee de stortvloed van water die op me af kwam nog enigszins te ontduiken (nu weet ik waar dat woord vandaan komt), maar soms ging dat mis en werd ik op het strand gekwakt. Of het lukte me wel en was ik nauwelijks boven Jan, kwam de volgende golf er alweer aan. Helaas had ik mijn surfboard niet bij me, anders was het vast heel leuk geweest. Na het zwemmen-lezen-slapen-eten-ritueel ‘s avonds gepimpeld met Pascal en Arnaud. Ze zijn samen eigenaar van een bedrijf dat handelt in mobiele telefoononderdelen en ze zijn volgens mij van goede komaf: hij heeft in Sorbonne gestudeerd en zij spreekt vloeiend Engels (zeer zeldzaam bij Fransen). Ik heb mijn eerste mezcal achterover geslagen, inderdaad ja, in één keer!

Lees verder naar donderdag 30 oktober