De natuur en het avontuur vonden we in Lagos Montebello, een nationaal park met tientallen meertjes in alle kleuren blauw dichtbij de grens van Guatemala. Erico, Tjeerdito en Sandrino Avonturiro! Met een minibus naar Tisczao, een dorpje aan – oh, hoe toevallig – Laguna Tisczao. Daar namen we onze intrek in een hut, tussen bomen dus de perfecte manier om de natuur te proeven. We waren de enige buitenlanders in dit godvergeten oord, zonder internet en geldautomaten maar mét modderige wegen en mensen die hola of buenos tardès tegen je zeggen. Toen we er aan kwamen regende het, en het zou de rest van de dag niet meer ophouden met regenen. De grens met Guatemala was maar een paar honderd meter van ons dorpje vandaan, dus wat belette ons om weer een land toe te voegen aan het lijstje naties waar we ooit voet aan de grond hebben gezet? Vol enthousiasme ploeterden we door de lichtrode modder totdat we inderdaad in de verte een wit paaltje zagen. En nog een, en nog een. Op de ene kant stond ‘Mexico’ en op de andere kant stond ‘Guatemala’. Met een paar voetstappen in de blubber stonden we zomaar in een ander land in Centraal-Amerika! Geen douane, geen immigratiekantoortjes, geen hek, geen slagboom, geen legerofficieren die de boel in de gaten houden, geen bureaucratische rompslomp met paspoortstempels, het invullen van formulieren en steekpenningen, niks van dat alles! De grens bestaat uit een rij witte paaltjes door het bos en over de heuvels en een touw met rode bolletjes dat dwars over het Lago Internacional is gespannen, een klein meertje dat in het midden van de kaarsrechte grens ligt. Verder is er alleen een soort houten grenswinkeltje, maar die was gesloten. We wilden om het meertje terug naar Mexico lopen en onderweg een Guatamalteeks biertje drinken, maar in het kleine grensdorp in Guatemala was niet veel. Een paar houten huizen, één pick-up truck en dorpelingen die ons raar aankeken, alsof we van een andere planeet kwamen. De weg om het meertje heen liep omhoog, de bergen in. Op het moment dat we een foto namen van onze modderige schoenen kwam er een jongen met een hakbijl achter ons aan lopen, ook de weg de bergen in. We liepen wat sneller, maar hij bleef achter ons aan lopen. We zetten de vaart erin, namen een shortcut door de drijfnatte struiken, totdat hij uit zicht was verdwenen. Bedekt met modder, nat en voldaan, waren we na onze lange internationale wandeling.

Lees verder naar zaterdag 8 november