Rond half één waren we terug op het busstation van Ocosingo. Een andere route naar Palenque is er niet, dus dat betekende één ding: de nacht doorbrengen ín de bus op het kleine en smerige busstation van dit stadje. Midden in de nacht waren we gestrand in een plaats met een uiterst dubieuze reputatie. Pas de volgende ochtend, mits het droog was, konden we verder rijden. Voorlopig was de hemel nog steeds opengebroken en bleef het water in massa’s naar beneden vallen. Gelukkig was er nog een restaurant open waar wij, een Oostenrijks stel en vier Italianen, de hele biervoorraad er doorheen konden jassen. Er ontstond een geanimeerde sfeer, want tja, als je gestrand bent, probeer er dan een leuke tijd van te maken. Hopelijk zou de alcohol ook nog helpen om een paar uurtjes slaap te vatten in die krappe en inmiddels stinkende bus. Pas toen er geen druppel bier meer was te krijgen, begon ik met mijn verwoede pogingen de perfecte slaaphouding te vinden. Ik had maar liefst twee stoelen tot mijn beschikking en probeerde de gewone zit-met-mijn-armen-over-elkaar-houding, de onderuit gezakte diagonale-met-mijn-benen-over-elkaar-houding en de liggende foetus-met-mijn-hoofd-over-de-stoelleuning-houding. Gebroken en met beperkte slaap besloot ik ‘op te staan’ toen het licht werd. De meeste andere buspassagiers liepen toen ook al slaapdronken rond, koffie drinkend in het cafetaria van het busstation dat net de deuren had geopend. Het was gelukkig gestopt met regenen. Pas om negen uur vertrokken we weer, maar de hindernis met de aardverschuiving was nog niet genomen. We hebben een tijdje bekeken hoe wegwerkers de weg effenden en al het puin het ravijn in schoven. Om half één – het regende inmiddels weer – kwamen we aan in Palenque. We hebben achttien uur gedaan over een rit die normaal gesproken vijf uur zou moeten duren. Ik viel bijna om van de slaap, maar we zouden en we moesten – ja, ja, de planning – de Maya-tempels van Palenque bekijken. Na een warme douche, een scheerbeurt, een nagelknipbeurt en een haarwasbeurt liep ik rond op een van de mooiste tempelcomplexen van Mexico. De tempelruïnes liggen tussen de groene jungle en als je geluk hebt (dat hadden we vandaag niet) kun je apen horen brullen. We hadden nog lang niet alles gezien toen de tempelbewakers ons sommeerden naar de uitgang te gaan. Zelfs een partijtje frisbeëen hielp niet om ons verblijf op het beroemde tempelcomplex te verlengen. Met geen energie om nog langer verzet te plegen, keerden we terug naar ons hotel.

Lees verder naar maandag 10 november