Dagboek van een wereldreis
Woensdag 10 april (dag 158)
Een normaal mens zou in dit stadium van een lange reis al lang verzadigd zijn, maar ik ben dat nog niet. Ben ik dan geen normaal mens? Afgezien van het feit dat ik de waarheid in het midden wil laten, staat het wel als een paal boven water dat ik me steeds minder als een middle of the road toerist aan het gedragen ben. Ik hoef niet meer per se álle toeristische attracties af te lopen. Met één of twee per dag neem ik genoegen en dan ook vaak alleen van de buitenkant.
Dat de entreeprijzen voor de toeristische attracties in Hué absurd hoog zijn maakt dit voor mij een stuk gemakkelijker. Als ik continu alle tempels, etc. zou hebben afgelopen zou ik nu al tot ver over mijn oren verzadigd zijn. Ik heb een fiets gehuurd en ben een beetje door de stad gecrosst. De meeste Vietnamezen verplaatsen zich per fiets en gelukkig is de auto nog zo weinig ingeburgerd dat je met een redelijk veilig gevoel op de fiets kunt stappen. Als blanke word je de hele tijd nagejoeld en als blanke man ben je verzekerd van de aandacht van de Vietnamese meisjes, die naar je glimlachen, je proberen aan te raken en af en toe kreten als I love you uitkramen.
Ik voel me natuurlijk heel vereerd met zoveel aandacht (en de Vietnamese meisjes zien er behoorlijk aantrekkelijk uit), maar als je realistisch bent realiseer je je dat ze dat gedrag vooral vertonen omdat je voor hen een curiositeit bent, en niet meer dan dat. Mogelijkheden maar ook redenen om dat uit te buiten zijn er bijna niet.