Dagboek van een wereldreis
Maandag 20 november (dag 16)
Voor de eerste keer beroofd tijdens mijn reis, en wel door de Syrische overheid zelf. We gingen travellers cheques wisselen bij de zogenaamde Commercial Bank of Syria no.7, en na het ondertekenen van een aantal formulieren en een lange tijd wachten kregen we tot onze schrik alleen in Syrische ponden uitbetaald. En dat terwijl we morgen naar Jordanië gaan en dus alleen dollars nodig hebben!
Die klootzakken wilden bovendien onze Syrische ponden niet meer terugnemen en inwisselen voor een andere vreemde valuta, zodat we dus zaten opgescheept met maar liefst 200 dollar aan waardeloze Syrische ponden! Niemand wil ze hebben en dit land is zo goedkoop dat we het ook nauwelijks in een dag kunnen uitgeven!! Ten einde raad hebben we maar de zwarte markt opgezocht en in een achterafsteegje de flutponden (weer) ingewisseld) voor dollars. 75 dollar kreeg ik uiteindelijk terug voor 100 dollar aan travellers cheques. Ik ben dus voor 25 dollar door de Syrische staat beroofd, dus eigenlijk door mr. Assad himself.
We zijn dus blij dat we morgen naar Jordanië vertrekken, want ik ben die Assad compleet zat. Overal waar je kijkt die kop van hem in de straten. Die man heeft zo’n enorme greep op het land, dat is walgelijk gewoon. Omdat je in Syrië ook niet vrijelijk over die man kan praten zijn Ronald en ik hem maar mr X gaan noemen. Die man wordt zo overdreven verheerlijkt en de overheidsdienaren staan volledig tot zijn dienst dat voor ons, onwetende en domme toeristen, niets meer mogelijk is dat afwijkt van Assad’s grote boek vol met zijn regeltjes en decreten.
Maar goed, genoeg geluld over deze dictator. Vol goede moed naar het Nationaal Museum, wat een beetje tegenviel: een paar oude stenen, kannetjes en potjes. ‘s Avonds weer relaxen in het theater, dit keer het Al-Qabbani theater. Dans en folklore werd ons beloofd, en het begin van de voorstelling was inderdaad prachtig. Tot opeens een groot portret van Assad verscheen waar de artiesten omheen gingen staan en hem gingen toezingen. Àààààààààààààààààrrrrrrrrggggggghhhhhhh!! Ik kon wel overgeven van walgelijkheid. De hele voorstelling stond in het kader van de verheerlijking van Assad. De muziek was perfect en de toegang was gratis, maar het idee….