Dagboek van een wereldreis
Donderdag 21 december (dag 47)
Het is de kortste dag vandaag, maar hier merk je er weinig van. Al sinds ik op reis ben heb ik het idee dat het enorm vroeg donker wordt. Als je ‘s avonds met de bus in een stad aankomt, zoals vandaag, heb je het gevoel dat het midden in de nacht is. Terwijl het maar zeven of acht uur is. Dat gevoel wordt nog versterkt door de gebrekkige straatverlichting en doordat de mensen vroeg naar bed gaan.
Wat een doodnormale busrit had moeten zijn, leek bijna een survivaltocht te worden toen ik in de bus zat naar Udaipur. De weg begon met gewoon asfalt, toen werd het een mix van verschillende lagen asfalt en zand en uiteindelijk was het zand en stenen waar we in reden. Zeker met de krakkemikkige bus waar we het mee moesten doen heb ik nu ongeveer een lichte hersenschudding opgelopen door het vele gehobbel. Het was niet normaal meer, ik heb nu het gevoel alsof geen inwendig lichaamsdeel meer op de goede plaats zit. Gelukkig hoefden de passagiers de bus niet iedere keer uit de greppel te duwen omdat het iedere keer nét goed ging.
In de bus zat ik naast vijf Nederlanders die een soort minigroepsreis volgden, maar ze waren volgens mij vrij naïef. Ze waren niet goed voorbereid op deze luxedegradatie (wel lachen om ze te horen zeuren, overigens). In Udaipur wilde ik naar een Servas-adres*, maar óók dat is India. Gisteren gebeld of ik vandaag welkom was, en dat was ik. Op het busstation weer gebeld hoe ik er moest komen, had deze Indiase familie het opeens het druk. Toen ben ik maar een hotelletje ingedoken, gaar als ik was.
* Servas is een wereldwijde organisatie van mensen die bij elkaar kunnen overnachten om elkaars cultuur beter te leren kennen.