Dagboek van een wereldreis
Dinsdag 7 november
Van een slechts Turks-sprekende jonge Turk in het hotel hadden we gehoord dat we vele uren moesten uittrekken om de grens met Syrië over te steken, dus waren we vanochtend vroeg uit de veren. Negen uur stonden we op en zowaar hadden we een heerlijk hete douche (en waarschijnlijk ook de laatste voor de komende weken).
Snel met de taksi naar het busstation, waar we de minibus namen naar Kilis, een plaats vlak voor de grens met Syrië. Tegen betaling van een paar honderdduizend lire wilde de buschauffeur ons wel naar de grens brengen. Ondanks dat we wisten dat we flink werden afgezet, hadden we geen andere keus. Of we moesten met onze loodzware rugzakken de zes kilometer lopen naar de Syrische grenspost. Bij de grens werden we maar vijf keer gecontroleerd, twee keer door de Turken bij vertrek en drie keer door de Syriërs bij aankomst. Daartussenin was een stuk niemandsland, waar we een paar honderd meter mee konden rijden achter op de laadbak van een pick-up truck.
In tegenstelling tot alle indianenverhalen waren de Syriërs uiterst vriendelijk en meewerkend, en voordat we het wisten werden we welkom geheten door Assad. We hadden het geflikt in minder dan een half uur, zonder dat er ook maar een blik op onze bagage werd geworpen. Het gevreesde ondersteboven halen van onze rugzakken bleef achterwege, zodat we met succes de house-bandjes en de opruiende literatuur het land hadden binnengesmokkeld.
Voor vijf dollar met een gammele taxi naar A’zaz, van waar we met een nog gammelere bus volgepropt met krijsende kippen, in het legergroen gestoken jongetjes en gesluierde vrouwen naar Aleppo reden. Terwijl we al als handicap hadden dat we door de moeilijk te ontcijferen Arabische tekens bijna volledig ons oriëntatievermogen kwijtraakten, werden we bij aankomst in Aleppo ook nog eens verrast door een wervelstorm. Tussen regen en windstoten, rond wapperende vlaggen van Assad en om ons heen vallende dakpannen toch nog een geschikt hotel gevonden. Het heet The New Arab World.