Dagboek van een wereldreis
Woensdag 15 november
Ik wilde vandaag eigenlijk een rustdag houden: lekker in het zonnetje zitten met een goed boek, een drankje en op m’n gemak wat brieven schrijven. Maar Ronald wilde weer de stad in, zodat we nogmaals een in puin geschoten deel van Beiroet hebben bewonderd. We zijn naar het Plein van de Martelaren gewandeld, vroeger een bruisend plein met veel bioscopen, cafés, palmbomen en verkeer; nu een grote kale vlakte met enkele overgebleven ruïnes. Alleen het standbeeld dat ooit in het midden van het plein stond staat er nog, tezamen met een oude souvenirverkoper die er met zijn kraampje 20 jaar geleden waarschijnlijk ook al stond. Hij verkoopt immers nog steeds dezelfde souvenirs.
Tegen de avond eindelijk wat rust en heb ik brieven en ansichtkaarten kunnen schrijven op het balkon van ons hotel. Mijn walkman op het hoogste volume om de muziek nog boven het toeterende verkeer te kunnen horen. Weer gegeten in de Pizza Hut; Fadi herkende ons al bij binnenkomst en voor het eerst in een week weer alcohol. We hebben een fles Libanese witte wijn op en het smaakte best lekker.
Omdat we toch op gang waren, meteen daarna naar onze hotelbar. Bij de vrouw achter de bar bestelde ik wijn, maar daar had ze nog nooit van gehoord. Ze dacht dat dat een of andere speciale drank was die alleen in Nederland te verkrijgen is. Toen hebben we het maar met Amstel gedaan en Almaza, Libanees bier maar eigenlijk een soort imitatie-Amstel. Het smaakte ons goed.