Dagboek van een wereldreis
Zaterdag 6 april (dag 154)
De bruine vlekken in dit deel van m’n dagboek zijn afkomstig van de busreis van vandaag. Toen ik aankwam in Savannakhet na elf uur lang flink heen en weer geschud te zijn, zag ik behoorlijk bruin. Niet van de zon, maar van het zand dat vrijwel de hele rit in mijn gezicht en in mijn longen werd geblazen. Op de kaart wordt verondersteld dat de weg met asfalt is bedekt, maar het was vooral bruin en rood zand dat mijn lenzen passeerde (voor zover ik het kon zien tussen de kilo’s menselijk vlees die tegen me aan zaten geperst).
Het duurt waarschijnlijk nog enkele dagen voordat al mijn organen weer op de goede plek zitten, want schokdempers zijn te duur voor de busmaatschappij. Het was afzien in de bus deze dag, terwijl ik eigenlijk zou moeten genieten van deze reis! Achteraf is het natuurlijk wel genieten geblazen, maar als je zwetend en hobbelend naar lucht probeert te happen dat dan bruin zand blijkt te zijn, zou je deze vakantie graag om willen ruilen voor een comfortabel leventje ergens anders op deze aardbol.
Ik heb al zo vaak met een bus gereisd en iedere keer denk ik dat ik er nu wel aan gewend ben. Toch blijkt elke nieuwe busrit weer grote eisen te stellen aan mijn uithoudingsvermogen en moet ik m’n verwachtingen bijstellen. Ik schrijf er ook zoveel over in dit dagboek, dat ik dit verhaal haast beter “de avonturen in een bus” kan noemen dan “de belevenissen van Eric’s wereldreis in …. dagen”.