Dagboek van een wereldreis

Woensdag 13 maart (dag 130)

Ik kon duidelijk merken dat ik de zware busritten niet meer ben gewend na twee weken lang mijn benen als transportmiddel te hebben gebruikt. En ik had me op het laatste moment nog wel bedacht door een toeristenbus te nemen in plaats van zo’n gruwelijke staatsbus. Het is wel twee keer zo duur, maar het comfort is iets beter (al is de mate van luxe nog steeds nihil vergeleken met wat ze in de armste westerse landen zijn gewend), het is iets minder druk en de toeristenbus stopt niet elke tien meter om passagiers in of uit te laden.

Ondanks deze mate van comfort lag ik ‘s avonds in bed nog steeds na te hobbelen van de busrit. De weg was de slechtste die ik heb meegemaakt, zelfs in India was er soms een stuk weg zonder gaten of stenen. Wat het geheel nog erger maakte was een Amerikaanse vrouw met haar dikke en vette zoontje/dochtertje (ik kon gedurende de acht uur durende busrit niet ontdekken van welke sexe het was) die de héle rit zaten te klagen, jammeren, mopperen en zeuren. Niks was goed aan Nepal, en zeker niet aan de bus, de buschauffeur en de passagiers.

Toen we even stopten om te pauzeren bestelde dit Amerikaanse duo “dhal bhat” (rijst met een pittig, waterig en geel sausje), maar toen de bus weer weg wilde rijden hadden ze nog steeds niet de dhal bhat gekregen! Ze schopten een grote scène waarbij ze luidkeels alle Amerikaanse scheldwoorden uitkraaiden die ze kenden, waardoor ze de busrit nog meer vertraging bezorgden.

► Verder lezen naar donderdag 14 maart.